Geçirdiğimiz yaz bize şunu öğretti ki, bizim oğlanın kaydırakta, tahtıravallide, salıncakta pek gözü yok. Hatta hiç gözü yok desek yalan olmaz. Önceleri parka gittiğimizde sanki görevmiş gibi kaydıraktan kayıyordu, salıncağa ise daha yeni yeni biniyor. Yani diğer çocukların inmemek için uğraştıkları park oyuncakları Eren için çok da birşey ifade etmiyor. Nasıl desem o parkların oyuncaklarını değil de ambiyansını seviyor bizimkisi! Gidiyor, üşenmeden çıkıyor sonra kaydırağa giden tünelin ucunda oturuyor, "ben buradan bakıyorum" diyor. Ama bir türlü kaymıyor. Oradan parktaki diğer çocukları ve insanları izliyor. Elbette bu da bir tercih tabii, boynumuz kıldan ince.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder